“Van onder de dekens keek hij naar de gewolkte vormen op het behang, die een patroon van schijnbaar willekeurige vlekken vormden. Vochtplekken op de muur. Het domein van verrassende wezens, zoals je ze in het echt nooit tegen zou komen. Hij wist dat het niet lang zou duren voor ze zouden opdoemen. Eén, twee minuten hoogstens. Zo ging het immers altijd. Na enig turen zag hij ze langzaam tevoorschijn komen: landschappelijke vormen, bomen, wolken, water. Beesten, figuren die een kruising leken tussen dier en mens, gedrochten. Hoe langer hij keek, hoe meer hij zag. Bizons die over immense grasvlakten kwamen aanstormen, vliegende dinosauriërs die onder het uitstoten van ondefinieerbare kreten het luchtruim doorkliefden, huiveringwekkende piraten die de meest woeste zeeën trotseerden op zoek naar een schip dat geënterd kon worden. Een horde griezels, die op zoek was naar een mooie prinses, die als avondmaal zou kunnen dienen om hun onverzadigbare honger te stillen. Elke keer was het weer verrassend welk avontuur het toverbehang aan hem zou openbaren. Hij genoot er van. Het was zijn wereld. Dit was zijn thuis, hier voelde hij zich in zijn element. Vrijheid.
De Burgel. Waterloop in het centrum van Kampen. Tussen Burgwal en Vloeddijk. De schoonheid van de reflecties van de woonhuizen die aan weerszijden staan, ontgaat hem niet. Telkens als hij er voorbij fietst, glijdt zijn blik vluchtig over het water. Het permanent zoeken naar mooie beelden. Hoe langer hij in het water kijkt, hoe meer hij ziet. Het eindeloos pulserende ritme van rimpelingen, het grillige spel tussen wind en stroming, oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem uit. Wanneer zijn blik iets tegenkomt dat hem bevalt, wordt het beeld voor eeuwig gevangen met zijn camera. Soms in een duizendste van een seconde. De vervormde werkelijkheid van de weerspiegelingen prikkelt zijn fantasie. Vrijheid.”

Fragment uit “Reflecties”, eigen uitgave © 2012.